بهار دلنشین
با صدای استاد بنان و آهنگسازی روح الله خالقی و شعری از بیژن ترقی
این ویدئو در کانال آپارت
الهه ناز
پشنگ کامکار
در دهه سی ناگهان تصنیفی از بنان از رادیو ایران پخش شد که از نظر فرم و ساختار با تمامی ترانه‌ها و تصنیف‌های پیشین او، متفاوت بود.
آهنگساز و همینطور ترانه سرای این اثر، هر دو از جمله هنرمندانی بودند که کارهایشان تا آن زمان کمتر به محفل اساتید راه پیدا کرده بود .
تفاوت دیگر ترانه «الهه ناز» با دیگر آثار بنان این بود که تا آن زمان در اکثر کارهای بنان، از ریتم سنگین شش هشتم استفاده شده بود، در حالیکه ریتم این ترانه دو چهارم بود و حتی اندکی به تانگو نیز نزدیک می‌شد. اجرای سبک دوچهارم، نه فقط از اندوه ذاتی آواز دشتی کاسته بود، بلکه نوعی نوآوری را هم در سبک و سیاق این ترانه سبب شده بود.
از دیگر نوآوریهایی اعمال شده در ساخت و اجرای این ترانه، خط سیر ملودی‌ها و انتخاب ریتم ویژه، «الههٔ ناز» بود که این نیز ترانهٔ مذکور را از دیگر خوانده‌های بنان متمایز می‌ساخت. این ملودی و ریتم تازه از همان مقدمهٔ تصنیف خود را آفتابی می‌کرد و سرزندگی آن، اندوه آواز دشتی را که ترانه در آن جاری بود، می‌شکست و کاهش می‌داد.
شاید یکی از علل فراگیر شدن «الههٔ ناز» همین باشد که اجرای این نوع کارها بنان برای مردم تازگی داشت و این در واقع شور و شوق مردم را در روی‌آوری به کارهای نوآورانه نشان می‌دهد. نوآوری‌ها و ابتکارات اکبر محسنی که نخستین بار در «الهه ناز» خود را آشکار ساخت، بعدها در چند تصنیف دیگر از ساخته‌های او، از جمله انتظار و ساقیا نیز بازتاب یافت. نوآوری و ابتکاری که برخی آن را دستاورد دورانی از زندگی او دانسته‌اند که در آن، او به عضویت انجمن موسیقی ملی درآمده بود و با موسیقی‌دانان نوآور همنشینی داشت.
اما از سوی دیگر شاید دلیل استقبال مردم از ترانه «الهه ناز»، نوع متفاوت کار بنان بود که همین تفاوت باعث استقبال مردم از این ترانه شد. زیرا مردم تا آن زمان صدای بنان را در برنامه بسیار سنگین و فاخر «گلهای جاویدان» رادیو ایران شنیده بودند که طی این برنامه‌ها، بنان مبادرت به اجرای برنامه‌های بسیار فنی و پیچیده در دستگاه‌های مختلف موسیقی سنتی می‌نمود. حال آن که اجرای وی در «الهه ناز» در عین بداعت و تازگی، بسیار ساده و صریح به نظر می‌رسید.
گریه کن
تصنیف گریه کن با صدای استاد بنان ، آهنگ عارف قزوینی ، تنظیم از روح الله خالقی .
عارف قزوینی این اثر را به مناسبت درگذشت کلنل محمد تقی خان پسیان سرود و این تصنیف را در سال 1301 بمناسبت اولین سالگرد درگذشت کلنل پسیان در گراند هتل با صدا و آهنگسازی خودش اجرا نمود، اثر پیش رو بعدها توسط روح الله خالقی و صدای بنان در برنامه گلهای رنگارنگ 250 تنظیم شد.
حاکم بجنورد پس از خیانت به دولت مرکزی به ژاندارمری قوچان حمله و آنجا را به تصرف خود درآورد،
کلنل پسیان به محض شنیدن این خبر گناباد را ترک کرد و راهی قوچان شد.
جنگ سختی بین قوای کلنل و کردهای قوچانی شروع شد و کمی نفرات و کاهش مهمات عرصه را بر کلنل پسیان و قوای ژاندارم تنگ کرد.
فرستادگان او برای آوردن مهمات از جعفرآباد بازنگشتند و فرمانده خود را یکه و تنها بدون مهمات رها کردند و کلنل در حالی که محاصره شده بود تا آخرین فشنگی که داشت جنگید و کشته شد.
کردهای قوچان پس از نبرد، سرش را از تن جدا کردند و به قوچان بردند.
خبر شکست نیروهای ژاندارم به فرماندهی کلنل پسیان به سرعت به دولت مرکزی رسید و جنازه و سر وی در سال 1300 با تجلیل و احترامات نظامی فراوان وارد مشهد شد و عده بسیاری از اهالی شهر و افراد ژاندارم در حالی که جمعیت بسیاری گرد آمده بودند و احساسات شدیدی از خود بروز می داند، سر و جنازه او را در کنار مقبره نادرشاه افشار دفن کردند و خطابه های آتشین و بسیار در رثای او سر دادند. پس از شهادت وی نیز هر ساله عزاداریهای مفصلی در مشهد برایش انجام شد.
عارف قزوینی در زمان تشییع پیکر محمد تقی خان پسیان شعر زیر را در رثای او سرود:
این سر که نشان سرپرستی ست
امروز رها ز قید هستی ست
با دیده ی عبرتش ببینید
کاین عاقبت وطن پرستی ست